اے شافعِ تر دامناں وَے چارۂ دردِ نہاں جانِ دل و روحِ رواں یعنی شہہِ عرش آستاں
اے مَسنَدت عرشِ بریں وَے خادمت روحِ امیں مِہرِ فلک ماہِ زمیں شاہِ جہاں زیبِ جِناں
اے مرہمِ زخمِ جگر یاقوت لب والا گہر غیرت دِہِ شمس و قمر، رشکِ گُل و جانِ جہاں
اے جانِ من، جانانِ من، ہم درد، ہم درمانِ من دینِ من و ایمانِ من، امن و امانِ اُمّتاں
اے مقتدا شمعِ ہُدیٰ نورِ خُدا ظلمت زِدا مِہرت فدا، ماہت گدا، نورت جدا از این و آں
عینِ کرمِ زینِ حرمِ ماہِ قدم انجم خدم والا حِشم، عالی ہِمم، زیرِ قدم صد لا مکاں
آئینہ ہا حیرانِ تو، شمس و قمر جویانِ تو سَیّارَہا قربانِ تو، شمعت فدا پروانہ ساں
گل مست شد از بوئے تو، بلبل فدائے روئے تو سنبل نثارِِ موئے تو، طوطی بیادت نغمہ خواں
بادِ صبا جُویانِ تو، باغِ خُدا از آنِ تو بالا بَلا گردانِ تو، شاخِ چمن سروِ چماں
یعقوب گریانت شدہ، ایّوب حیرانت شدہ صالح حُدِی خوانت شدہ اے یکّہ تازِ لا مکاں
خِضْرست گویاں ’’اَلْعَطَش‘‘ موسٰی بَاَیمن گشتہ غَش یعقوب شد بینائیش دریادت اے جانِ جہاں
در ہجرِ تو سوزاں دلم پارہ جگر از رنج و غم صد داغ سینہ از الم وز چشم دریائے رواں
بہرِ خدا مرہم بنہ از کارِ من بکشا گرہ فریاد رس دادے بِدِہ دستے بَما اُفتادگاں
مولا زِ پا اُفتادہ ام دارم شہا چشمِ کرم مِہرِ عرب، ماہِ عجم! رحمے بحالِ بندگاں
شکّر بِدِہ گو یک سخن تلخ است برمن جانِ من بارِ نقاب از رُخ فگن بہر رضؔائے خستہ جاں
حدائقِ بخشش